Lang geleden dat ik hier wat publiceerde. Er kwamen geen reacties. Althans zo leek het. Maar het schrijfbloed kruipt waar het niet gaan kan, dus...
Van de zomer wilde mijn familie zon en zee, dus zijn we met onze tent in ons autootje naar Corsica gereden. Een meer aan Nederland tegengesteld land is moeilijk te vinden in Europa, denk ik. Het eiland is één ruw rotsgebergte dat door het botsen van twee continentplaten bezig is op te rijzen. En het is er warm, warm... Als Nederland water en lucht is, dan is dit eiland aarde omspeeld door vuur. Er is heel veel graniet, in ongelovelijke vormen uitgesleten, maar krijtrotsen in het zuiden waar de meeste toeristen komen.
Mijn man en ik houden van bergwandelen. Maar hier sloegen je bij het bergwandelen de vurige vlammen uit en om het lijf, want het was 35 graden in de schaduw en de paden waren stijl en vol stenen, bepaald geen lieflijke Alpenpaadjes. Ik heb dus wat minder gewandeld dan ik gewild had. Daar staat tegenover dat ik zo'n 4 kg ben kwijtgeraakt in 3 weken en geen moment hoogte- of dieptevrees heb gehad. Te druk bezig, denk ik.
Ondanks de hitte heeft Corsica veel bomen en die hebben me ertoe gebracht het land om te dopen tot 'het-eiland-van-de-dansende-bomen'.
Volgende keer ga ik in het voorjaar, dan kan ik ook de bloemen en de vogels bewonderen.
Bovendien zijn er dan minder toeristen! We hebben nu diverse wandelingen gemaakt, waarbij het me opviel dat de plekken met toeristen niet noodzakelijkerwijs mooier waren dan de plekken zonder.
Er is een tijd geweest dat ik medewandelaars zo goed mogelijk probeerde te negeren (in Frankrijk een bijna onmogelijke taak: Bonjour!,Bonjour!) en het liefst een tijdelijk zijpaadje insloeg als ik iemand zag naderen. Tegenwoordig snap ik iets beter waarom wij tweevoeters zo clashen met het landschap. Ik oefen mezelf in gelatenheid wat dat betreft.
Maar het is toch verdomde leuk als je niemand tegenkomt.
Want dan beginnen de rotsen verhalen te vertellen en de bomen dansen op oude ritmes. Er ontstaan hele trollenburchten in de bergen boven je en op kruispunten hangt Pan weer rond en dan weet je weer waarom die bomen zo aan het swingen zijn.
Van de zomer wilde mijn familie zon en zee, dus zijn we met onze tent in ons autootje naar Corsica gereden. Een meer aan Nederland tegengesteld land is moeilijk te vinden in Europa, denk ik. Het eiland is één ruw rotsgebergte dat door het botsen van twee continentplaten bezig is op te rijzen. En het is er warm, warm... Als Nederland water en lucht is, dan is dit eiland aarde omspeeld door vuur. Er is heel veel graniet, in ongelovelijke vormen uitgesleten, maar krijtrotsen in het zuiden waar de meeste toeristen komen.
Mijn man en ik houden van bergwandelen. Maar hier sloegen je bij het bergwandelen de vurige vlammen uit en om het lijf, want het was 35 graden in de schaduw en de paden waren stijl en vol stenen, bepaald geen lieflijke Alpenpaadjes. Ik heb dus wat minder gewandeld dan ik gewild had. Daar staat tegenover dat ik zo'n 4 kg ben kwijtgeraakt in 3 weken en geen moment hoogte- of dieptevrees heb gehad. Te druk bezig, denk ik.
Volgende keer ga ik in het voorjaar, dan kan ik ook de bloemen en de vogels bewonderen.
Bovendien zijn er dan minder toeristen! We hebben nu diverse wandelingen gemaakt, waarbij het me opviel dat de plekken met toeristen niet noodzakelijkerwijs mooier waren dan de plekken zonder.
Er is een tijd geweest dat ik medewandelaars zo goed mogelijk probeerde te negeren (in Frankrijk een bijna onmogelijke taak: Bonjour!,Bonjour!) en het liefst een tijdelijk zijpaadje insloeg als ik iemand zag naderen. Tegenwoordig snap ik iets beter waarom wij tweevoeters zo clashen met het landschap. Ik oefen mezelf in gelatenheid wat dat betreft.
Maar het is toch verdomde leuk als je niemand tegenkomt.
Want dan beginnen de rotsen verhalen te vertellen en de bomen dansen op oude ritmes. Er ontstaan hele trollenburchten in de bergen boven je en op kruispunten hangt Pan weer rond en dan weet je weer waarom die bomen zo aan het swingen zijn.
