Vragenuurtje

Met vragen moet je eigenlijk altijd uitkijken, want ze hebben de neiging om de wereld voor je in te richten.
Ik had een vraag toen ik lid werd van de antroposofische vereniging. Die vraag groeide uit een vorige vraag. Die vorige vraag luidde: "Ik zie de wereld klaarblijkelijk op een andere manier dan gepast wordt gevonden door zowel de kerk als de wetenschap, ik zie werelden achter onze wereld. Ben ik gek? Loop ik te hallucineren? Maar als het echt is, wat moet ik er dan mee?
Om het eerste deel te beantwoorden ging ik langdurig aan de slag met mijn emoties. Ik ontdekte dat als ik overmand werd door emoties die werelden juist niet te zien waren, dat ik integendeel door die werelden boven de emoties uit kon stijgen, als ik de emoties wist te gebruiken als een soort van brandstof. Per asperem ad astra. Via de steen van het Aardse emotiegebeuren naar een paar stergebeurtenissen. Even voor alle duidelijkheid: als ik zeg, dat de emoties de brandstof vormden, dan bedoel ik dus niet dat die emoties vrij konden vlammen. Het is geen moment van extase, het is meer "instase". Nooit ben je meer alert, jezelf en helder dan tijdens zo'n gebeurtenis. Ik althans niet.
Toen ontmoette ik de antroposofie, las natuurlijk "De wetenschap van de geheimen der ziel" en herkende de beelden. O.k. dat was hemels, ik zal niet liegen. Eindelijk iemand die me wegwijs kon maken in de werelden en die het nog wist te verbinden met het alledaagse ook. Mijn liefje, wat wil je nog meer? Maar mijn voelhoofd spande vervolgens samen met mijn denkhart om de volgende vraag op te roepen: "Volgens deze nieuwe leraar van mij (Steiner dus) moet je jezelf op heel veel punten overwonnen hebben en een of andere vergevorderde ingewijde zijn, om dit alles te kunnen zien. Maar ik ben helemaal geen uitgebalanceerde, boven alles staande wijze, weet-ik-veel, ingewijde. Ik ben een klein dik bruin vrouwtje met een bij tijd en wijle vurig temperament die niks bakt van haar financiën en ook niet weet hoe ze moet 'netwerken'. Nou zal dat laatste me eigenlijk een worst wezen, maar ik vind het wel belangrijk om uit te vinden hoe het kan dat iemand die klaarblijkelijk niet aan de voorwaarden voldoet, toch bepaalde dingen kan zien.
En waarom is dat een vraag? Omdat ik het meer zie gebeuren om me heen. Omdat ik zie dat mensen worstelen met nieuwe inzichten, vermogens en dies meer zij en dat wordt dan genegeerd of weggelachen, of men vindt dat iedereen dat persoonlijk moet oplossen. Onze huidige wereld is niet erg gediend van geestelijke werelden, maar, what-do-you-know (!), die geestelijke werelden kloppen toch rustig aan.
Daarom wil ik mijn persoonlijke vraag uitbreiden tot een meer algemene onderzoeksvraag:
Hoe kunnen we elkaar daarin opvangen? Welk emotiewerk, welk denkwerk is nodig om mensen wegwijs te maken en hoe willen we dat realiseren in de toekomst? Want als we dan bezig zijn om ons dat astrale, dat gevoelslichaam bewust te worden, te door-ikken, past het dan om het gevoelsleven te negeren? Ik kan daarbij het middelste vers van de Grondsteenspreuk maar niet vergeten die over het gevoelsleven gaat en waarbij de Christus de overtreffende trap vormt. Van de andere kant zal je er ook nuchter in moeten blijven, er past denkwerk in, want het enkel rondwentelen in gevoelens levert eerder soep dan overstijging is mijn ervaring.
Ja, en wat ik hiermee wil? Uitwisseling, zou ik zeggen, en een zinnig netwerk van mensen die niet erop uit zijn om hun carrière een handje te helpen, maar (integendeel wellicht) proberen elkaar stapjes in de geestelijke wereld te leren zetten. Het is machtig mooi om een onderwijssysteem op te zetten en heilsinstituten en landbouwscholen, maar mijns inziens is het nu toch echt ook hoog tijd om dat overschrijden van iedereens geestelijke drempel te helpen opvangen met concreet onderzoek en concrete geestesscholing waarbij het emotiewerk niet wordt verwaarloosd. Want meditaties helpen ons bij het ontwikkelen van onze innerlijke beelden, maar emoties leveren daarbij het vermogen om de beelden levend te maken. Dat moet je niet aan iedereen persoonlijk over laten, dat moet je samen doen om elkaar te kunnen spiegelen, elkaar de grond te wijzen, zodat we kunnen vliegen in onze beelden, zonder de weg kwijt te raken.