Denk-voelen ..... en willen

Eigenlijk gingen mijn twee vorige blogs over hetzelfde, zij het dan vanuit verschillende perspectieven. Het gedicht was een voorvoelde echo van wat ik later als antroposoof zou leren over denken, voelen en willen; het stukje daarvoor was een reflectie op dat leren.

Dit is een tekening die ik maakte naar aanleiding van lezing 2 uit "Algemene menskunde als basis voor de pedagogie" van R. Steiner. Het is een twee-dimensionale voorstelling van de werking van denken, voelen en willen. Het linkse (rode) driehoekje stelt het denken voor, het rechtse (blauwe) driehoekje de wil. De driehoekjes zijn nu eens in, dan weer uit elkaar geschoven, en dat stelt het ritmisch bij elkaar komen van denken en willen voor, dat het voelen voortbrengt.

Ons denken is een reflectie op het verleden, een schitterende diamant van bewustzijn; een ode aan, maar ook een boekhouding van alles wat wij als mensen ooit voortbrachten, ten goede of ten kwade. Dit is het deel van de mens dat waakt (althans overdag)

every inch of us making decisions of which way to go

and how to understand these choices....
think the Aleph 

Het voelen ontstaat uit de botsing, het samenkomen van denken en willen; verleden en toekomst; uit de botsing van wat wij denken te willen en dat wat het levenslot ons toebedeelt. Hoewel het voelen in het heden plaatsvindt, dat snijpunt van verleden en toekomst, is het bepaalt niet helder en wakker. Het droomt.

..you must stop and feel

your choises come crashing down around you...

see the Aleph

 

 Ons willen: dat had ik eigenlijk niet zo groot mogen tekenen. Ons willen is in diepe slaap. Het is datgene wat in potentie in ons aanwezig is, onze mogelijke ontwikkeling, onze toekomstige mogelijkheden. Steiner heeft het hier dus niet over onze verlangens van het moment, of de plannetjes die we uitdenken. Deze wil laat zich omschrijven als (levens)lot. Onze kiem van de toekomst die zich onmogelijk kennen laat:

..you feel that you can't really know it
but start dancig it...
be the Aleph

Zo zijn wij mensen dan als engelen met een manke vleugel en een haperend hart, verloren mijmerend over onze daden en soms een beetje door elkaar geschud omdat onze plannen in het honderd lopen.