Midnachtzon

donderdag 6 januari 2011

Time is choise

Als vroege twintiger schreef ik gedichten omdat ik niet wist hoe ik mijn ervaringen anders in woorden moest omzetten. Ze waren in het Engels omdat ik de beelden van die taal helderder vond dan die van het Nederlands. En als je een beelddenker bent is dat belangrijk. .

Time is choise and you're moving fast along
every inch of you making decisions of which way to go
and how to understand these choises
you never stand above them
for they're making up your world
just think the Aleph

Sometimes however you must stop
and feel your choises come crashing down
around you.
Now,
don't be down and out
but stand up and face them all
See the Aleph 

Now that you're there, happy and knowing
let's face it, this is not the real thing
something's hiding behind the world
and you feel that your can't realy know it
So start dancing it
start dancing your world
start dancing your choises
Be the Aleph.

Als ik danste waren mijn gedachten en ledematen in een betere balans dan op ieder ander tijdstip. 
Het gedicht rammelt waarschijnlijk als je naar het Engels kijkt, maar wat belangrijk is was het verlangen naar een balans die ver verwijdert lag van wat we daar in het dagelijks leven onder verstaan. Geen maatschappelijk aangepaste balans was dat, geheel in de stijl van toen. 
Toch was het ook een verlangen dat uitsteeg boven de waan van de dag. Ja, en natuurlijk had ik Borges gelezen. Maar het was ook een soort besef dat er meer is in de materie dan je bedenken kan en meer in je gevoel dan je met je alledaagse zelfje kan ondergaan, want ik wilde denkvoelen. Ik wilde dansen op de ruïnes van het denken en scherpe hoeken trekken in de mist van het gevoel. Soms had ik het gevoel dat er in mijn binnenste een vulkaan leefde die op het uitbarsten stond.
Zo heftig zie je dat niet meer op je vierenvijftigste. Maar met denkvoelen ben ik nooit meer gestopt.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten